Cechy charakterystyczne:

• Program i dane przechowywane są w tej samej pamięć
• Dostęp do programu i danych jest sekwencyjny
• Jedna magistrala, obsługująca pamięć programu i danych
• Architektura ta była łatwiejsza do zrealizowania, niż wszystkie dotychczasowe ograniczenia wynikające  z niej, nie stanowiły poważnego problemu





Rozwinął ją węgierski matematyk: John von Neumann. Koncepcja ta została po raz pierwszy opublikowana w 1946 roku przez Burk’a, GOldstine’a i von Neumanna. Architektura zdominowała budowę komputerów na następne dziesięciolecia.





Komputer składa się z czterech głównych komponentów:

1. Pamięci komputerowej przechowującej dane programu oraz instrukcje programu; każda komórka pamięci ma unikatowy identyfikator nazywany jej adresem
2. Jednostki sterującej odpowiedzialnej za pobieranie danych i instrukcji z pamięci oraz ich sekwencyjne przetwarzanie
3. Jednostki arytmetyczno-logicznej odpowiedzialnej za wykonywanie podstawowych operacji arytmetycznych.
4. ​Urządzeń wejścia/wyjścia służących do interakcji z operatorem

 

 

 

Jednostka sterująca wraz z jednostką arytmetyczno-logiczną tworzą procesor.

​

​
System komputerowy zbudowany w oparciu o architekturę von Neumanna powinien:​

• Mieć skończoną i funkcjonalnie pełną listę rozkazów
• Mieć możliwość wprowadzenia programu do systemu komputerowego poprzez urządzenia zewnętrzne i jego przechowywanie w pamięci w sposób identyczny jak danych
• Dane i instrukcje w takim systemie powinny być jednakowo dostępne dla procesora
• Informacja jest tam przetwarzana dzięki sekwencyjnemu odczytywaniu instrukcji z pamięci komputera i wykonywaniu tych instrukcji w procesorze.